مشخصات مقاله:
عنوان فارسی مقاله:
اثرات آماده سازی نمونه بر روی علائم ریزساختاری گسلش در گوژ گسل حاوی خاک رس
عنوان انگلیسی مقاله:
Effects of sample preparation on the microstructural signatures of faulting in clay-bearing fault gouge
کلمات کلیدی مقاله:
گوژ گسل، خشکاندن انجمادی، میکروسکوپ الکترونی پویشی، گسل ایتوزاوا، اسمکتیت
مناسب برای رشته های دانشگاهی زیر:
زمین شناسی
مناسب برای گرایش های دانشگاهی زیر:
زمین شناسی ساختمانی و زمین ساخت
وضعیت مقاله انگلیسی و ترجمه:
مقاله انگلیسی را میتوانید به صورت رایگان با فرمت PDF از باکس زیر دانلود نمایید. ترجمه این مقاله با فرمت WORD – DOC آماده خریداری و دانلود آنی میباشد.
فهرست مطالب:
چکیده
1. مقدمه
2. نیروهای بین دانه ای (بین ذرات) همراه با آب زدایی: زمینه نظری
3. روشها
3.1 جایگزین سازی اتانول
3.2 روش خشکاندن انجمادی الکل بوتیل تی برای مشاهدات میکروسوپ الکترونی پویشی
3.3 اثرات روشهای «خشکاندن انجمادی الکل بوتیل تی و خشک کردن توسط هوا» بر روی نمونه های اسمکتیت خالص
4. گسل ایتوزاوا
5. نتایج و بحث
6. خلاصه و نتیجه گیری ها
منابع
قسمتی از مقاله انگلیسی و ترجمه آن:
1. Introduction
The principal slip zones of faults comprise fine-grained gouge that commonly contains abundant clay minerals (e.g., Otsuki et al., 2003; Bullock et al., 2014). Microstructural analysis of fault gouge using scanning electron microscopes (SEMs) can constrain the deformation processes associated with past slip events (Boullier et al., 2009). Until the 1970s, incohesive fault rocks were assumed to exhibit random fabrics (e.g., Sibson, 1977); however, more recent field and laboratory investigations have recognized Riedel shear planes in such rocks (e.g., Logan et al., 1979; Chester et al., 1985; Rutter et al., 1986; Tanaka, 1992a). Slickensides with slickenlines and Riedel shear planes preserved in fault rocks can be used to determine the sense of shearing during fault motion (e.g., Logan et al., 1979; Doblas, 1998). The degree of development of such structures in fault gouge is closely related to the stability of fault slip, which is associated with earthquake nucleation (Beeler et al., 1996). As well as fault kinematics, shear-sense indicators can be used to constrain paleostress tensors and tectonic activity around faults (e.g., Petit, 1987; Chorowicz et al., 1999). SEM observations have revealed the micro-to nano-scale morphology and size distribution of gouge grains, which can be used to constrain weakening mechanisms during faulting (e.g., frictional melting, thermal pressurization, powder lubrication and graphization of gouge; Hirono et al., 2006; Han et al., 2007; Boullier et al., 2009; Han et al., 2010, 2014; Kuo et al., 2014b).
1. مقدمه
نواحی لغزش اصلی گسل ها، گوژ ریز دانه ای را تشکیل میدهند که معمولاً حاوی کانی های رسی فراوانی هستند (بعنوان مثال آتسوکی و همکارانش 2003؛ بالک و همکارانش 2014). تحلیل ریزساختاری گوژ گسل با استفاده از میکروسوپ های الکترونی پویشی (SEM) میتواند فرآیندهای دگرشکلی همراه با رویدادهای لغزش گذشته را محدود سازد (بولیِر و همکارانش 2009). تا دهه 1970 تصور میشد که صخره های گسل ناچسبنده، فابریک های تصادفی را نشان میدهند (بعنوان مثال سیبسون 1977)؛ با اینحال بررسی های میدانی و آزمایشگاهی جدیدتر صفحات برشی ریدل را در این صخره ها شناسایی کرده اند (بعنوان مثال لوگان و همکارانش 1979؛ چستر و همکارانش 1985؛ راتر و همکارانش 1986؛ تاناکا 1992 الف). سوده رخ ها (آینه های گسل) با خطوط گسل و صفحات برشی ریدل حفظ شده در صخره های گشل را میتوان برای تعیین جهت برش (شاهد ساختاری) در حین حرکت گسل مورد استفاده قرار داد (بعنوان مثال لوگان و همکارانش 1979؛ دوبلاس 1998). میزان توسعه این ساختارها در گوژ گسل رابطه نزدیکی با پایداری لغزش گسل دارد، که این با هسته زایی زمین لرزه همراه است (بیلر و همکارانش 1996). علاوه بر جنبش شناسی گسل، شاخص های شاهد ساختاری را هم می توان برای محدود ساختن کشنده های تنش دیرینه و فعالیت تکتونیک حول گسل ها مورد استفاده قرار داد (بعنوان مثال پِتیت 1987؛ کوروویز و همکارانش 1999). مشاهدات میکروسوپ الکترونی پویشی، ریخت شناسی مقیاس نانو و مقیاس میکرو، و همچنین توزیع اندازه دانه های گوژ را نشان داده است، که میتوان از آنها برای محدود ساختن مکانیزم های تضعیف در حین گسلش استفاده کرد (بعنوان مثال ذوب اصطکاکی، فشاردار کردن گرمایی، روغنکاری پودری، و گرافیت زایی گوژ؛ هیرونو و همکارانش 2006؛ هان و همکارانش 2007؛ بولیر و همکارانش 2009؛ هان و همکارانش 2010، 2014؛ کوئو و همکارانش 2014 ب).