مشخصات مقاله:
عنوان فارسی مقاله:
داروهای ضدافسردگی در صرع
عنوان انگلیسی مقاله:
Antidepressants in epilepsy
کلمات کلیدی مقاله:
داروهای ضد افسردگی، صرع، ریسک حملات صرع، فارماکوتراپی
مناسب برای رشته های دانشگاهی زیر:
پزشکی، روانشناسی
مناسب برای گرایش های دانشگاهی زیر:
روانپزشکی، مغز و اعصاب، روانشناسی بالینی
وضعیت مقاله انگلیسی و ترجمه:
مقاله انگلیسی را میتوانید به صورت رایگان با فرمت PDF از باکس زیر دانلود نمایید. ترجمه این مقاله با فرمت WORD – DOC آماده خریداری و دانلود آنی میباشد.
فهرست مطالب:
چکیده
1. مقدمه
2. داروهای ضدافسردگی- تاثیر بر رخداد حملات
3. ADT- مکانیسم عمل و شیوع حملات
4. برهم کنش بین داروهای ضدافسردگی و AED
5. ADT در صرع
1. 5. ADT در صرع لوب تمپورال (گیجگاهی)
6. نتیجه گیری
منابع
قسمتی از مقاله انگلیسی و ترجمه آن:
Abstract
People with epilepsy (PWE) frequently suffer from comorbid mood and anxiety disorders. Depression is one of the major psychiatric comorbidities having a negative impact on the quality of life in people with epilepsy. A review of the literature indicates that the majority of antidepressant-related seizures have been associated with either ultra-high doses or overdosing and, generally, the risk of antidepressant-associated seizures is low. Correspondingly, there is some evidence indicating that antidepressants of most widely used groups may additionally lower the risk of triggering seizures. Four antidepressants are not recommended for patients with epilepsy, i.e.: amoxapine, bupropion, clomipramine and maprotiline. Clinicians applying first line of depression treatment in patients with epilepsy should consider use of SSRIs or SNRIs, particularly sertraline, citalopram, mirtazapine, reboxetine, paroxetine, fluoxetine, escitalopram, fluvoxamine, venlafaxine, duloxetine. Implementation of anticonvulsive drugs in depressed patients should include valproate, carbamazepine, lamotrigine, gabapentin, pregabalin. The paper reviews the evidence for the clinical use of antidepressants in PWE.
چکیده
افراد مبتلا به صرع (PWE) اغلب از اختلالات خلقی همایند و اضطراب رنج می برند. یکی از همایندهای روانپزشکی اصلی که بر کیفیت زندگی افراد مبتلا به صرع تاثیر منفی می گذارد، افسردگی نام دارد. مرور ادبیات نشان می دهد که اکثر حملات ناشی از داروهای ضدافسردگی با دوزهای بسیار بالا یا اوردوز ارتباط داشته اند، و به طور کلی ریسک حملات ناشی از داروهای ضدافسردگی، پائین است. به همان نسبت، مدارکی وجود دارد که نشان می دهد داروهای ضدافسردگی کاربردی ترین گروهها، ریسک حملات را پائین تر می آورد. برای بیماران مبتلا به صرع، چهار داروی ضد افسردگی توصیه نشده است، آموکساپین، بوپروپیون، کلومیپارامین و ماپروتیلین. متخصصین بالینی که از خط اول درمان افسردگی در بیماران مبتلا به صرع استفاده می کنند، باید از SSRI یا SNRI، به ویژه سرترالین، سیتالوپرام، میرتازاپین، ربوکستین، پاروکستین، فلوکستین؛ ستیتالوپرام، فلووکسامین، ونلافاکسن، و دولوکستین استفاده کنند. پیاده سازی داروهای ضد تشنج در بیماران افسرده باید شامل والپروات، کاربامازپین، لاموتریژین، گاباپنتین، و پریگابالین شود. مقاله حاضر مدارک مربوط به استفاده بالینی داروهای ضدافسردگی در PWE را مرور می کند.