مشخصات مقاله:
عنوان فارسی مقاله:
طراحی منطقه ای : یک روش طراحی راهبردی در معماری منظره
عنوان انگلیسی مقاله:
Regional designing: A strategic design approach in landscape architecture
کلمات کلیدی مقاله:
طراحی منطقه ای، معماری منظره، طراحی راهبردی، طراحی مشترک
مناسب برای رشته های دانشگاهی زیر:
معماری
مناسب برای گرایش های دانشگاهی زیر:
معماری منظر
وضعیت مقاله انگلیسی و ترجمه:
مقاله انگلیسی را میتوانید به صورت رایگان با فرمت PDF از باکس زیر دانلود نمایید. ترجمه این مقاله با فرمت WORD – DOC آماده خریداری و دانلود آنی میباشد.
فهرست مطالب:
1. روند تحقیق و روش های مورد استفاده
2. اصول طراحی منطقه ای
2.1 در نظر گرفتن یک دیدگاه سیستمی پویا
2.2 بررسی کردن مقیاس های چندگانه ی جغرافیایی
2.3 ارزیابی طراحی از گذشته تا آینده
2.4 ایجاد کردن یک گفتمان مداوم با ذینفعان
2.5 ارزیابی مجدد منطقه
2.6 حس کردن و واکنش نشان دادن
2.7 ایجاد تعادل بین جهت دهی ها و گشودگی برای ایده های جدید
3. مباحث
4. جمع بندی
منابع
قسمتی از مقاله انگلیسی و ترجمه آن:
In landscape architecture, regional designing is a form of large scale spatial design that develops visions and long-term perspectives for regions in which the existing spatial form and function are under pressure and need to be adapted. Such spatial situations are often ill defined and call for structural change. Regional designing envisions the possible and desirable future arrangement of settlements, infrastructures, water features, nature reserves and other land uses in a region, including the relationships between them, their aesthetic appearance, and how this can be realized in the future (Kempenaar, Westerink, Van Lierop, Brinkhuijsen, & Van den Brink, 2016, p. 21). It is a form of design that engages with strategies and societal issues, such as adapting to climate change (Brand, Kersten, Pot, & Warmerdam, 2014; Wilson, 2006), transition to renewable energy sources (De Waal & Stremke, 2014; Stremke & Koh, 2010), or structural demographic changes (Kempenaar, Van Lierop, Westerink, Van der Valk, & Van den Brink, 2016; Sousa & Pinho, 2013).
در معماری منظره، طراحی منطقه ای یک نوع طراحی فضایی در مقیاس بزرگ است که دیدگاه های طولانی مدت و چشم انداز هایی را برای منطقه ای ایجاد می کند که حالت های فضایی موجود در آن منطقه و کارکرد های آن ها تحت فشار هستند و باید با شرایط سختی ، تطبیق پیدا کنند. این شرایط فضایی معمولا خیلی به خوبی تعریف نشده است و نیازمند تغییرات ساختاری می باشد. طراحی منطقه ای، آرایش های مطلوب و احتمالی در آینده را برای مناطق مسکونی، زیر ساختار ها، ویژگی های آبی، موضوعات زیست محیطی و دیگر کارایی های زمین در یک منطقه و همچنین روابط بین آن ها، ظاهر زیبا و نحوه ی تحقق تمام این موارد در آینده را در نظر می آورد ( Kempenaar, Westerink, Van Lierop, Brinkhuijsen, & Van den Brink, 2016, p. 21). این طراحی، حالتی از طراحی است که با برنامه های راهبردی و موضوعات اجتماعی هم درگیر می باشد ، مانند تطبیق با تغییرات آب و هوایی ( Brand, Kersten, Pot, & Warmerdam, 2014; Wilson, 2006)، استفاده از منابع تجدید پذیر انرژی ( De Waal & Stremke, 2014; Stremke & Koh, 2010) و یا تغییرات جمعیت شناسی ساختاری ( Kempenaar, Van Lierop, Westerink, Van der Valk, & Van den Brink, 2016; Sousa & Pinho, 2013).