ترجمه مقاله مدیریت بحران در ادارات دولتی – سال 2019
مشخصات مقاله:
عنوان فارسی مقاله:
مدیریت بحران در ادارات دولتی: مدل سه فازی برای حوادث ایمنی
عنوان انگلیسی مقاله:
Crisis management in public administration: The three phases model for safety incidents
کلمات کلیدی مقاله:
حوادث ایمنی، ارتباطات، تصمیم گیری، مدیریت بحران، ادارات دولتی، رهبری
مناسب برای رشته های دانشگاهی زیر:
مدیریت و مهندسی صنایع
مناسب برای گرایش های دانشگاهی زیر:
مدیریت بحران، ایمنی صنعتی
وضعیت مقاله انگلیسی و ترجمه:
مقاله انگلیسی را میتوانید به صورت رایگان با فرمت PDF از باکس زیر دانلود نمایید. ترجمه این مقاله با فرمت WORD – DOC آماده خریداری و دانلود آنی میباشد.
فهرست مطالب:
چکیده
1. مقدمه
2. فرضیات
1.2. فاز پیش از بحران
2.2. فاز بحران
2.3. نمونه و رویکرد
3.3. اندازه گیری
4. نتایج
5. نتیجه گیری
منابع
قسمتی از مقاله انگلیسی و ترجمه آن:
1. Introduction
A public organization is in crisis when its institutional structure is seriously challenged (Boin ’tHart, 2000) and the more lives are governed by the value(s) under threat, the deeper the crisis goes (Boin et al., 2005). Although the main distinction is between man-made and natural disasters (Rosenthal and Kouzmin, 1993; Boin et al., 2005) there is an extended bibliography on the typology of crisis (i.e. Marcus and Goodman, 1991; Egelhoff and Sen, 1992; Pearson and Mitroff, 1993; Lerbinger, 1997). Crises can be distinguished as conventional, unexpected, intractable and fundamental according to predictability and the possibility to influence a crisis (Gundel, 2005). Overall, crises have substantive implications for organizations and stakeholders. However, fragmentation persists in the literature, and researchers continue to focus on disparate perspectives with limited attempts to build more integrated and generalizable scholarship (Bundy et al., 2016).
1. مقدمه
یک سازمان دولتی زمانی در بحران است که ساختار سازمانی آن در چالش جدی قرار بگیرد (بوین تی هارت، 2000) و هرچه تعداد افراد تابعه که در معرض تهدید هستند، بیشتر باشد، بحران عمیق تر خواهد بود (بوین و همکاران، 2005). هرچند بین بلایای طبیعی و بحران های انسان-ساخت تمایز زیادی وجود دارد (روزنتال و کوزمین، 1993؛ بوین و همکاران، 2005)، درمورد انواع بحران، مقالات مفصلی وجود دارد (برای مثال، مارکوس و گودمن، 1991؛ اگلهاف و سن، 1992؛ پیرسون و میتروف، 1993؛ لربینگر، 1997). بحران می تواند طبق قابلیت پیش بینی و احتمال ایجاد بحران، مرسوم، پیش بینی نشده، مهارنشدنی و اساسی درنظر گرفته شود (گوندل، 2005). بطورکلی بحران ها برای سازمان ها و ذینفعان اهمیت قابل توجهی دارند. با این حال، در مقالات موجود، یکپارچگی وجود ندارد و محققان به تمرکز بر دیدگاه های پراکنده همراه با تلاش های محدود درجهت ایجاد دانش یکپارچه و قابل تعمیم ادامه می دهند (باندی و همکاران، 2016).
