ترجمه مقاله خواص مکانیکی بتن پلیمری – سال 2013
مشخصات مقاله:
عنوان فارسی مقاله:
خواص مکانیکی بتن پلیمری
عنوان انگلیسی مقاله:
Mechanical Properties of Polymer Concrete
مناسب برای رشته های دانشگاهی زیر:
مهندسی عمران و پلیمر
مناسب برای گرایش های دانشگاهی زیر:
مدیریت ساخت، سازه و مهندسی مواد مرکب
وضعیت مقاله انگلیسی و ترجمه:
مقاله انگلیسی را میتوانید به صورت رایگان با فرمت PDF از باکس زیر دانلود نمایید. ترجمه این مقاله با فرمت WORD – DOC آماده خریداری و دانلود آنی میباشد.
فهرست مطالب:
چکیده
1. مقدمه
2. عوامل اثرگذار بر خواص بتن پلیمری
2.1. توصیف خواص مکانیکی بتن پلیمری
2.2. مطالعات خستگی در بتن پلیمری
3. بحث
4. نتیجه گیری ها
قسمتی از مقاله انگلیسی و ترجمه آن:
1. Introduction
Polymer concrete is a composite material which results from polymerization of a monomer/aggregate mixture. The polymerized monomer acts as binder for the aggregates and the resulting composite is called “Concrete.” The developments in the field of polymer concrete date back to the late 1950s when these materials were developed as replacement of cement concrete in some specific applications. Early usage of polymer concrete has been reported for building cladding and so forth. Later on because of rapid curing, excellent bond to cement concrete and steel reinforcement, high strength, and durability, it was extensively used as repair material [1]. Precast polymer concrete has been used to produce a variety of products like acid tanks, manholes, drains, highway median barriers, and so forth. The properties of polymer concrete differ greatly depending on the conditions of preparation. For a given type of polymer concrete, the properties are dependent upon binder content, aggregate size distribution, nature and content of the microfiller, curing conditions, and so forth [2]. The most commonly used resins for polymer concrete are unsaturated polyester resin, methyl methacrylate, epoxy resins, furan resins, polyurethane resins, and urea formaldehyde resin [3]. Generally, more than 75–80% volume in polymer concrete is occupied by the aggregates and fillers.
1. مقدمه
بتن پلیمری، ماده کامپوزیتی است که از پلیمریزاسیون مخلوط مونومر / سنگدانه حاصل می شود. مونومر پلیمریزه به عنوان چسب برای سنگدانه ها عمل نموده و کمپوزیت حاصله بتن خوانده می شود. تحولات مربوطه به بتن پلیمری به اواخر دهه 1950 بر می گردد زمانی که این مواد به عنوان جایگزین بتن سیمانی در برخی از کاربردهای خاص توسعه یافتند. مصارف اولیه بتن پلیمری در روکش ساختمان و غیره گزارش شده است.
بعدها به دلیل عمل آوری سریع، چسبندگی عالی نسبت به بتن سیمانی و فولاد تقویت شده، استحکام بالا، و دوام، از این ماده به طور گسترده ای به عنوان مواد ترمیم کننده استفاده گردید [1]. از بتن پلیمری پیش ساخته برای تولید انواع محصولات مانند: مخازن اسید، دهانه، آبگذر، موانع حد فاصل بزرگراه ها و غیره استفاده می گردد.
خواص بتن پلیمری تا حد زیادی بسته به شرایط آماده سازی متفاوت است. برای نوع معینی از بتن پلیمری، خواص به محتوای چسب، توزیع اندازه سنگدانه ها، ماهیت و محتوای ریزپُرکننده ها، شرایط عمل آوری، و غیره وابستگی دارد [2]. پرکاربردترین رزین ها در بتن پلیمری عبارتند از: رزین پلی استر غیر اشباع، رزین هایمتیل متاکریلات، رزین های اپوکسی، رزین های فوران، رزین های پلی اورتان، و رزین های اوره فرمالدئید [3]. به طور کلی، بیش از 75 الی 80 درصد حجم بتن پلیمر توسط سنگدانه ها و پُرکننده اشغال شده است. معمولاً سنگدانه ها به عنوان مواد غیرفعال پراکنده در ماتریس پلیمری در نظر گرفته می شوند.
