ترجمه مقاله سیستم دی اوربیت (خروج از مدار) پلاسما مغناطیسی برای نانوماهواره ها و میکروماهواره ها – سال 2015
مشخصات مقاله:
عنوان فارسی مقاله:
سیستم دی اوربیت (خروج از مدار) پلاسما مغناطیسی برای نانوماهواره ها و میکروماهواره ها با استفاده از تداخل گشتاور مغناطیسی با پلاسمای فضا در مدار پایین زمین
عنوان انگلیسی مقاله:
Magnetic plasma deorbit system for nano- and micro-satellites using magnetic torquer interference with space plasma in low Earth orbit
کلمات کلیدی مقاله:
نانوماهواره و میکرو ماهواره، دی اوربیت (خروج از مدار)، پلاسمای فضا، گشتاور مغناطیسی، خروج از مدار پلاسمای مغناطیسی
مناسب برای رشته های دانشگاهی زیر:
علوم و فنون هوایی
مناسب برای گرایش های دانشگاهی زیر:
هوانوردی، هوافضا
وضعیت مقاله انگلیسی و ترجمه:
مقاله انگلیسی را میتوانید به صورت رایگان با فرمت PDF از باکس زیر دانلود نمایید. ترجمه این مقاله با فرمت WORD – DOC آماده خریداری و دانلود آنی میباشد.
فهرست مطالب:
چکیده
1. مقدمه
2. دی اوربیت پلاسمای مغناطیسی
2.1. مفهوم اساسی MPD
2.2. برآورد طول دی اوربیت با استفاده از یک رویکرد تحلیلی
2.3. مصرف نیرو و جرم سیستم MPD
2.4. بحث در خصوص مشکلات فنی مانع از تحقق MPD
3. شبیه سازیهای عددی
4. نتیجه گیری
ضمیمه A. وابستگی مقیاس گشتاور مغناطیسی ایجاد شده با یک MTQ
قسمتی از مقاله انگلیسی و ترجمه آن:
1. Introduction
Currently, nano- and micro-satellites are used for numerous types of missions, including remote sensing and astronomical observations ([9,, 16]. Pico-satellite for Remote-sensing and Innovative Space Missions (PRISM) is an 8.5-kg nanosatellite that was launched in 2009 and successfully obtained 30-m-resolution images with an extendable telescope [10]. Nano-Japan Astrometry Satellite Mission for INfrared Exploration (Nano-JASMINE) is a 35-kg micro-satellite. The objective of its missions was to accurately estimate three-dimensional star positions using star parallax. To achieve this mission objective, the satellite attitude had to be stabilized to an accuracy of 1 as [11]. As evidenced by these satellites, an increasing number of nano- and micro-satellites have been developed and launched into low Earth orbit (LEO) owing to their shorter development times and lower costs. In general, these satellites complete their missions in 1–10 years. However, most of these satellites maintain their orbit after their main missions are completed because they do not include any deorbit systems due to the strict constraints to mass and cost. Therefore, orbital space debris from these satellites is a matter of increasing concern for all satellites.
1. مقدمه
در حال حاضر، نانوماهواره ها و میکروماهواره ها برای ماموریتهای زیادی ازقبیل مشاهدات نجومی و سنجش از راه دور (9،16). پیکو ماهواره برای سنجش از راه دور و ماموریتهای فضایی نوآورانه (PRISM) یک نانوماهواره 8.5 کیلوگرمی است که در سال 2009 راه اندازی شد و بوسیله تلسکوپ با موفقیت به تصاویری با رزولوشن 30m دست پیدا کرد (10). ماموریت ماهواره ستاره شناسی نانو-ژاپن برای اکتشاف مادون قرمز (نانو- JASMINE) یک میکروماهواره 35 کیلوگرمی است. هدف از این ماموریتها برآورد درست موقعیتهای ستاره سه بعدی با استفاده از انطباق ستاره است. برای دستیابی به هدف این ماموریت، موقعیت ماهواره باید با دقت 1 مانند (11) تثبیت شود. همانطور که این ماهواره ها نشان می دهند، تعداد فزاینده ای از نانوماهواره ها و میکروماهواره ها توسعه یافته اند و در مدار پایین زمین (LEO) با داشتن دفعات توسعه کوتاهتر و هزینه های پایینتر راه اندازی شده اند. بطور کلی، این ماهواره ها ماموریتهایشان را در 1-10 سال کامل می کنند. به هر حال، بیشتر این ماهواره ها پس از انجام ماموریت اصلیشان ،مدار خود را حفظ می کنند، زیرا آنها بدلیل محدودیتهای جرم و هزینه شامل هیچ سیستم دی اوربیتی نمی باشند. بنابراین، بقایای فضای مدار از این ماهواره ها یک موضوع نگران کننده برای همه ماهواره ها می باشد.
