ترجمه مقاله تنظیم MicroRNA پروتئین های اتصال اندوتلیال و نتيجه بالينی – سال 2016
مشخصات مقاله:
عنوان فارسی مقاله:
تنظیم MicroRNA پروتئین های اتصال اندوتلیال و نتيجه بالينی
عنوان انگلیسی مقاله:
MicroRNA Regulation of Endothelial Junction Proteins and Clinical Consequence
مناسب برای رشته های دانشگاهی زیر:
پزشکی و زیست شناسی
مناسب برای گرایش های دانشگاهی زیر:
ژنتیک، ژنتیک پزشکی و علوم سلولی و مولکولی
وضعیت مقاله انگلیسی و ترجمه:
مقاله انگلیسی را میتوانید به صورت رایگان با فرمت PDF از باکس زیر دانلود نمایید. ترجمه این مقاله با فرمت WORD – DOC آماده خریداری و دانلود آنی میباشد.
فهرست مطالب:
1. مقدمه
2. پروتئین های اتصال محکم
2.1. Zonula Occludens-1 (ZO-1)/Occludin/Claudin-5
3. پروتئین های اتصال adherens
3.1 VE-Cadherin
3.2 β-Catenin
4- PECAM-1
5. پروتئین های اتصال Adhesion کانونی
5.1 اینتگرین β4
5.2 Paxillin
5.3 کیناز چسبندگی کانونی (FAK ).
6. خلاصه
قسمتی از مقاله انگلیسی و ترجمه آن:
1. Introduction
Cellular junctions are connective structures between cells existing in various tissues, such as epithelium, endothelium, and intestine. Although the cellular junction components and types may vary in different tissues, the majority of components in junctions are similar. Cellular junctions usually have tight junctions, adherens junctions, and focal adhesion junctions. In the endothelium, two identical PECAM-1s also form a junction and stabilize the major junctions. In addition to barrier function, some junction proteins, such as connexins, form a junction between cells which functions as an ion or water exchange channel (connexon). Integrins associate with focal adhesion kinase (FAK) and paxillin to form a focal adhesion complex, anchoring cells on the basal membrane. The focal adhesion complex also functions as a mechanical sensor which transduces extracellular signal into an intracellular downstream signaling pathway. Thus, these cellular junctions regulate cell function in their own ways.
مقدمه
اتصالات سلولی، ساختارهای هم بند بین سلول ها هستند که در بافت های مختلف مانند اپیتلیوم، اندوتلیوم و روده حضور دارند.اگرچه اجزا و نوع اتصال سلولی ممکن است در بافت های مختلف متفاوت باشد، اکثر اجزای اتصال مشابه هستند. اتصالات سلولی به طور معمول دارای اتصالات محکم، اتصالات چسبنده و اتصالات چسبندگی کانونی هستند. در اندوتلیوم، دو PECAM-1 یکسان اتصالی را ایجاد کرده و باعث پایداری اتصالات اصلی می شوند. برخی از پروتئین های اتصالی مانند کانکسین ها ، علاوه بر نقش ممانعت کننده، یک اتصال بین سلول هایی برقرار می کنند که به عنوان کانال انتقال یون یا آب (کانکسون ) عمل میکنند. اینتگرین ها با کیناز اتصال کانونی (FAK) و پاکسیلین همراه شده و یک کمپلکس چسبندگی کانونی را تشکیل می دهند که باعث چسبیدن محکم سلول ها به غشای پایه می شود. کمپلکس چسبندگی کانونی همچنین به عنوان یک سنسور مکانیکی عمل کرده که سیگنال خارج سلولی را به یک مسیر سیگنال دهی پایین دست درون سلولی انتقال می دهد. بنابراین، این اتصالات سلولی باعث تنظیم عملکرد سلول در مسیرهای خود می شوند.
